شاکر، محمدکاظم
محمدكاظم شاكر؛ (متولد 1342ش)محقق، نویسنده و استاد تمام گروه قرآن و حدیث دانشگاه علامه طباطبائی متولد میبد درسال 1342 است.
زندگی نامه
محمد کاظم شاکر در سال 1342 در خانوداده ای مذهبی در میبد یزد به دنیا آمد.
تحصیلات
شاکر تحصيلات ابتدايى و متوسطه را در میبد سپرى كرد. پس از آن تحصيلات خود را در مقطع كارشناسى در رشته الهيات و معارف اسلامى در مدرسه عالى شهيد مطهرى ادامه داد. پس از آن در حوزه علميه قم به تحصيل دروس حوزوى پرداخت. هم‌زمان در كنار تحصيلات حوزوى در سال‌هاى 1367 و 1368 در دوره كارشناسى ارشد الهيات با گرايش علوم قرآن و حديث در دانشگاه تهران پذيرفته شد و در سال 1369 به‌عنوان فارغ‌التحصيل ممتاز دانشگاه تهران انتخاب شد. در همان سال در مقطع دكترى علوم قرآن و حديث دانشگاه تربيت مدرس پذيرفته شد و در سال 1374 از رساله دكترى خود با عنوان «رابطه الفاظ قرآن با تأويلات» دفاع كرد.[۱]
سوابق علمی-اجرایی
شاکر از سال 1375 تاکنون به عنوان عضو هیئت علمی دانشگاه قم در گروه آموزشی علوم قرآن و حدیث مشغول خدمت بود، وی در این سال‌ها در مسئولیت‌هایی چون مدیریت تحصیلات تکمیلی، مدیریت گروه علوم قرآن و حدیث و مدیر مسئول و سردبیری مجله پژوهش‌های علوم انسانی دانشگاه قم اشتغال داشته است. ایشان در فاصله سال‌های 1377 تا 1380 معاون آموزشی و دانشجویی دانشکده غیر انتفاعی اصول الدین با ریاست علامه سید مرتضی عسکری بوده است. در سال 1381 به عنوان فرصت مطالعاتی به دانشگاه ولز در کشور بریتانیا سفر کرد که به مدت نزدیک به یک سال در آنجا در باره «روش شناسی تفسیر قرآن و کتاب مقدس» به پژوهش پرداخت. در تابستان 1384 نیز به دعوت دانشگاه تورنتو به ادامه تحقیق در همین موضوع پرداخت. ایشان هم اکنون عضو هیئت علمی گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه علامه طباطبایی هستند.[۲]
آثار
از ایشان تا کنون دهها جلد کتاب و مقاله علمی منتشر شده است. تا کنون در کنفرانس های بین المللی متعددی در کشورهای انگلستان، کانادا و مالزی شرکت داشته و به ارائه مقاله پرداخته است. ازجمله کتب ایشان عبارت است از:
مبانی و روش های تفسیری
روش های تأویل قرآن
قواعد وقف و ابتدا در قرائت قرآن
فقر و غنا در قرآن و حدیث
باطن و تأویل قرآن
کتاب مقدس چیست؟
دیدگاه‌ها
ایشان بر این عقیده است قرآن در بیان خود هیچ قانونی را خرق یا نقض نکرده، بلکه با ادبیاتی فاخر بر بام فصاحت و بلاغت ایستاده و جمله‌ها و عباراتش معیاری برای قواعد عربی در علوم ادبی گشته است. «تحدی» وابسته به زمینه‌های ویژه تاریخی و دارای مخاطبانی خاص است و مربوط به همه زمان‌ها و زبان‌ها نیست. از این رو قرآن یک اثر «فوق‌العاده» است نه «خارق‌العاده»[۳]