سوره انفطار

سوره انفطار؛ هشتاد و دومین سوره قرآن کریم و از سوره‌های مکی جزء سی‌ام، دارای 19 آیه. این سوره در آیه ابتدایی خود، از «انفطار» (پاره شدن) آسمان‌ به‌مثابه نشانه‌ای از وقوع قیامت خبر می‌دهد و در ادامه، از جایگاه نیکان و بدکاران در آن روز سخن می‌گوید.

سوره انفطار

برای مشاهده متن سوره اینجا کلیک کنید.

معرفی سوره

سوره انفطار هشتاد و دومین سوره و از سوره‌های مکی قرآن است که در جزء سی‌ام قرآن جای دارد و دارای 19 آیه می‌باشد. این سوره را بدان دلیل «‌إنفطار‌» می‌نامند که در اولین آیه آن، از انفطار (پاره شدن و ازهم گسستن) آسمان سخن گفته شده است. سوره انفطار درباره وقوع قیامت و نشانه‌ها و شرایط آن سخن می‌گوید و از سرنوشت و جایگاه ابرار (نیکان) و فُجّار (بدکاران) در آن دنیا خبر می‌دهد.

مغرور شدن انسان از کرامت پروردگارش

در آيه ششم سوره انفطار: «یَا أَیُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ، اى انسان چه چيز تو را در باره پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته؟!»، خداوند پرسشی را از انسان مطرح ساخته که بایستی او را در فکر فرو ببرد.

از این آیه، دو برداشت و تفسیر وجود دارد. برداشت اول این است که كريم بودن و بخشنده بودن خداوند بعضی را مغرور كرده است، گناهانی را انجام می دهند و نسبت به انجام گناه بی اعتنا می شوند. در حقیقیت، کریم بودن خدا نباید باعث مغرور شدن بنده شود.

در مقابل، نظريه دوم معتقد است انسان های مغرور و غافل، از اطاعت خداوند کریم روی برگردانده اند و در روز قیامت به آن ها گفته می شود: با وجود کریم بودن پروردگار، هيچ بهانه ای نداشتید كه راه كج را پيموديد، در راه هدايت هيچ كسالتی نداشتيد و اين راه را با اختيار خود انتخاب و قيامت را تكذيب كرديد.

دقت فرشتگان نگهبان انسان در ثبت اعمال

در آیه 11 این سوره می‌خوانیم: «كِراماً كاتِبينَ». منظور از این تعبیر، نگهبانان كه همان نويسندگان با كرامت هستند، می‌باشد. اينكه گناه انسان بلافاصله نوشته نخواهد شد اما، كار خير حتی نيت آن فورا نوشته می شود دليل بر كرامت اين نگهبانان است. تعبیر كراما كاتبين (فرشتگان بزرگواری كه نويسندگان اعمال شما هستند)، در حقيقت تاكيدى است بر اين معنى كه آنها به حافظه قناعت نمى كنند، بلكه دقيقا مى نويسند و ثبت مى كنند و به اين ترتيب هرگز چيزى از آنها فوت نمى شود و صغير و كبير را ثبت مى كنند.

پیام آیه پایانی سوره

پیام آیه آخر اين سوره: «يَوْمَ لا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَيْئاً وَ الْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ»، این است که انسان ها در قيامت مقهور نظام كيفری خداوند هستند و ناتوان از هر گونه مقاومت. همچنین تأکیدی است بر ناتوانی انسان ها از ياری رساندن به يكديگر و اینکه شناخت حقيقت قيامت برای همگان ميسر نيست.

منابع

ایکنا

ویکی شیعه