سوره قمر

سوره قَمَر؛ پنجاه و چهارمین سوره و از سوره‌های مکی قرآن است که در جزء ۲۷ جای دارد. این سوره را قمر می‌نامند چون به معجزه شق القمر پیامبر اسلام(ص) اشاره می‌کند.

معرفی سوره

این سوره را به این دلیل قَمَر (ماه) نامیده‌اند که آیه نخست آن، از معجزه شق القمر (شکافتن‌شدن ماه) یاد می‌کند. نام دیگر این سوره، اقتربت یا اقتربت الساعة است که از آیه اول گرفته شده است. در بعضی از روایات آمده که این سوره در تورات «مُبیَضَّة»(یادداشت) نام دارد. سوره قمر جزو سوره‌های مکی و در ترتیب نزول، سی و هفتمین سوره‌ای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است. این سوره در چینش کنونی مُصحَف، پنجاه و چهارمین سوره است و در جزء ۲۷ قرآن جای دارد.

محتوای سوره

در اين سوره نخست به معجزه شق القمر اشاره شده است که رسول خدا(ص) آن را به سبب درخواست مردم انجام داد؛ اما همان‌ها او را ساحر خواندند و نبوتش را تكذيب کردند؛ چنان‌که از هواهاى نفسانى پيروى كردند، با اينكه خبرهاى تكان دهنده‌اى از اخبار روز قيامت و از داستان‌هاى امت‌های گذشته به گوششان خورده بود. سپس خداوند برخی از این داستان‌ها را با عتاب بیان می‌کند و به داستان قوم نوح، عاد، ثمود، قوم لوط، و دودمان فرعون، و عذاب‌هاى دردناكى می‌پردازد كه به سبب تكذيب پيامبران بر سر آنان آمد. در ادامه آمده است قوم پيامبر اسلام نزد خدا عزيزتر از آنان نيستند، و اینان هم مانند آنان نمی‌توانند خدا را عاجز سازند.

فضایل سوره

از پیامبر(ص) آورده‌اند: کسی که سوره قمر را یک روز در میان تلاوت کند، روز رستاخیز در حالی برانگیخته می‌شود که چهره اش بسانِ ماه شب چهارده می‌درخشد و هر آن کس که این سوره را در هر شب بخواند، پاداشش از این هم برتر و پرشکوه‌تر خواهد بود و در روز رستاخیز، در حالی خواهد آمد که نور و روشنایی چهره‌اش بر دیگر چهره‌ها و صورت‌های خوبانِ مردم، برتری دارد و نیز حضرت صادق علیه السلام فرمود: هرکس سوره قَمر را تلاوت کند، خدا او را در روز رستاخیز از آرامگاهش بر مَرکبی از مَرکب‌های بهشت برمی‌انگیزد.

منابع

خبرگزاری ایکنا

ویکی شیعه