زنده به گور کردن دختران

نسخهٔ تاریخ ‏۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۰۲ توسط Shojaei (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «زنده به گور کردن دختران: عملی جاهلی در نزد عرب که با آمدن اسلام منسوخ شد. == زنده به گور کردن دختران در قرآن == در قرآن کریم سه بار به زنده به گور کردن دختران در عصر جاهلیت تصریح شده است. در قرآن کریم نیز دوبار به زنده به گور کردن دختران تصریح شده اس...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

زنده به گور کردن دختران: عملی جاهلی در نزد عرب که با آمدن اسلام منسوخ شد.

زنده به گور کردن دختران در قرآن

در قرآن کریم سه بار به زنده به گور کردن دختران در عصر جاهلیت تصریح شده است. در قرآن کریم نیز دوبار به زنده به گور کردن دختران تصریح شده است. چنانکه می فرماید: «و إذا بشر أحدهم بالأنثى ظل وجهه مسوداً وهو كظيم. يتوارى من القوم من سوء ما بشر به أيمسكه على هون ام يدسه في التراب الاساء ما يحكمون» (نحل، ۵۸ و ۵۹) و هرگاه به کسی از آنان به دنیا آمدن دختر خبر داده شود، در حالی که [بس] اندوهگین است چهره اش سیاه گردد. از ناگواری خبری که به او داده اند از قوم پنهان شود می اندیشد که آیا با خواری او را نگه دارد یا او را به دل خاک درآورد. بدانید آنچه که حکم میکنند بد [حکمی] است.

همچنین می فرماید: «و إذا الموءودة سئلت. بأي ذنب قتلت» (تکویر، ۸ و ۹) و آنگاه که از دختر زنده به گور شده بپرسند که به کدامین گناه کشته شده است. البته در آیات دیگری هم به ستمهایی که در حق زنان روا می داشتند و همچنین ناپسند داشتن فرزند دختر تصریح شده است، چنانکه می فرماید: «و إذا بشر أحدهم بما ضرب للرحمن مثلاً ظل وجهه مسوداً و هو كظيم. او من يُنشو في الحلية و هو في الخصام غير مبين». (زخرف، ۱۷ و ۱۸). و چون به یکی از آنان از به دنیا آمدن آنچه برای خداوند رحمان مثل زده است، خبر دهند، رویش سیاه گردد و سرشار از غم می شود. آیا کسی را که در زیور پرورده میشود و او در جدل ناتوان است به خدا نسبت میدهند.

سنت زنده به گور کردن دختران در نزد عرب جاهلی

طبق ادله موثق و مستند تاریخی مردمان عرب پیش از اسلام دختران را زنده به گور میکردند و از داشتن دختر ننگ داشتند چنانکه گروهی از آنان چون صاحب دختری میشدند و نمیخواستند او را بکشند بلکه از وجود او شرمگین بودند با خواری او را نگاه می داشتند و پس از آنکه بزرگ میشدند لباسهایی از موی بز یا پشم گوسفندان برای آنان می بافتند و به تنشان میکردند و آنان را در بادیه به چوپانی شتران میگماردند. اما اگر کسانی می خواستند دختران را بکشند به مادرش دستور می دادند که او را به بوی خوش و یا به زینتی بیارایند، آنگاه او را به صحرا میبردند و برایش چاهی حفر میکردند و به او دستور می دادند که در آن بنگرد سپس از پشت سر او را به آن چاه می انداختند و بر سر او خاک می ریختند و با خاک یکسان میکردند در تاریخ داستانهای جانکاهی درباره زنده به گور کردن دختران ذکر شده است.

منابع

این مدخل برگرفته از دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی است و مقاله آن هنوز به طور کامل تدوین نیافته است.