بابل (ریشه)

از قرآن پدیا

ریشه «بابِل» (Bābel)؛ شهر بابِل. شهری در بین‌النهرین و کشور عراق امروزی.

معنای لغوی

نام شهرى است باستاني در قسمتهاى مركزى كشور عراق که در آن نواده هاى نوح پيغمبر می‏ زيستند. طبق اسطوره‌ای بازتاب‌یافته در تورات، خداوند زبان مردم در این منطقه را تکثر بخشید و سپس در زمین این تنوع السنه را گسترش داد. این نام، فقط یک بار در قرآن کریم، در آیه 102 بقره و در داستان هاروت و ماروت آمده است.

ساخت‌های صرفی در قرآن

بابِل (علم مکان): 1 بار

ریشه‌شناسی

زبان واژه آوانگاری معنا ارجاع
فارسی بین‌المللی فارسی انگلیسی
عبری בָּבֶל بابِل bābel شهر بابل Babel, Babylon Gesenius, 93
آرامی בָּבֶל بابِل bābel بابل؛ کشوری با مرزهای گوناگون، عمدتا شامل منطقه بین النهرین Babylon, a country of varying limits, chiefly comprising Mesopotamia Jastrow, 136
سریانی ܒܒܠ، ܒܒܝܠ بُبِل، بُبیل bobel, bobīl بابل، درِ خدا Babylonian, Bab-Il (the Gate of God) PayneSmith, 34
مندایی babil بابیل بابل، (گاهی) بغداد Babylonia, sometimes Baghdad Macuch, 45
اکدی/آشوری Bāb-ilu

bāb-ili

لغتاً: دروازه خدا Lit. gate of god
عربی بابِل شهر بابل، در منطقه بین‌النهرین مشکور، ج1، ص51

Jeffery, 74

منابع

The Quranic Arabic Corpus

منابع ریشه شناسی